Prihal aditya memeluk lekat – lekat kaki langit
dan jingganya seonggok mega kentara bertaut,
Lantar mengenang sembelu keheningan sabda di kala hayat,
Sedang malam bukan sekadar hulubalang kelabu yang kisut,
ialah nadi – nadi tasbih di ranah doa yang tinggi melangit.
Betapa terjangnya linuhung tita merabai atma,
Sedang tempias ratapan mengembarai ayat – ayat surga,
Selepas berjingkat – jingkat meringkus di atas sajadah,
Ialah menguak redam tamadun yang bersimbah ruah.
Bila tangis menidurkan pelupuk pagi,
Lantar detik membanjiri tapak waktu di atas baluwarti,
Nan jua : lamban laun kan memeluk genggaman muharram,
Semata – mata mendendangkan semerbak deepa Islam.
